Gatunek: Dąb czerwony
Nazwa łacińska: quercus rubra
Obwód na 130 cm: 294 cm
Wysokość: 22 m
Wysokość osadzenia korony: 1,50 m
Rozpiętość korony: N – 7,50 m, S – 10,50 m, W – 10,70 m, E – 10.00 m
Lokalizacja: działka 1725/1 w obr. 207 Rzeszów, GPS1992: X: 243778, Y: 714038
Ogólny stan drzewa:
Drzewo nie zdradza niepokojących obaw o jego kondycję, wydaje się być witalne i zdrowe. Brak dziupli po ranach, pęknięć pnia, żerowania owadów lub występowania grzyba. Dobrze rokuje na przyszłość. 8 lutego 2023 r. Fundacja Będzie dziko złożyła do Rady miasta Rzeszowa wniosek o objęcie drzewa ochroną pomnikową.
Charakterystyka gatunku:
Charakterystycznymi cechami odróżniającymi ten gatunek dębu od rodzimych jest: kora długo gładka srebrzystopopielata, liście bardzo ostre klapowate, jesienią przebarwiają się na szkarłatnoczerwony kolor, a później brąz, żołędzie pękate na płytkich (talerzykowatych) miseczkach umocowanych krótkimi szypułkami do gałęzi. Dorasta w szybkim tempie nawet do wysokości 30 m, a dożywa 400 lat. Zwykle pień nisko rozgałęziony o potężnych łukowatych konarach. Dąb czerwony trafił do Europy w XVII w. z Ameryki Północnej, pierwsze okazy pojawiły się w Szwajcarii w roku 1691 i długo w Europie traktowany był jako drzewo ozdobne.
Siedlisko:
Drzewo rośnie w parku miejskim, na obrzeżach obrysu korony chodnik w kształcie litery L, wydaje się być bez znaczenia dla systemu korzeni drzewa i jego funkcjonowania. Powierzchnia wokół drzewa nieutwardzona, w niektórych miejscach bardziej ubita wskutek wydeptanej ścieżki.
Historia drzew i otoczenia wokół:
Park Inwalidów Wojennych znajduje się przy ul. Dominikańskiej w bezpośrednim sąsiedztwie ul. Dąbrowskiego. To tereny najstarszego koryta Wisłoka i szczyt wisłokowej terasy lub skarpa koryta Prawisłoka z widokiem na Pogórze. Ta jedna z najważniejszych dróg Rzeszowa powstawała w l. 1903-1964. Były to tereny dawnego Wygnańca i niw. W XVII i XVIII w. Wygnaniec stanowił część dóbr Lubomirskich. W XIX ul. Dąbrowskiego w. nosiła nazwę ul. Podzamcza. Znajdowały się tam gospodarstwa chłopskie i domy rzemieślników oraz hodowców zwierząt. W 1902 r. tereny przyłączono do Rzeszowa. Na początku XX w., w miejscu gdzie stoi obecnie Instytut Muzyki UR, stał dom rodziny Klamutów, na przeciwko mieszkali Filipowscy. Wokół posiadłości rozciągały się ogrody, gdzie Klamutowie organizowali słynne na całą okolicę pikniki. Oba domy były miejscowym ośrodkiem życia towarzyskiego, głównie młodzieży. W 1938 powstało tam pierwsze osiedle robotnicze dla pracowników PZL-u. W 1953-1956 wybudowano Zakładowy Dom Kultury WSK projektu J.Z. Polaka w stylu socrealistycznym (dziś Instytut Muzyki). Za gmachem, znajduje się Park Inwalidów Wojennych, wyremontowany w 2012.
Dane metryczne i stan wiedzy na – 31 stycznia 2023 r.
Źródła:
Dendrologia – W. Seneta, J. Dolatowski, J. Zeliński
https://www.drzewa.nk4.netmark.pl/index.php
Źródła: APRz, inw. 519, sygn.. 17;
Plan Karola Henryka Wiedemanna, zbiory Muzeum Okręgowego w Rzeszowie;
Plan Kozieja, zbiory Muzeum Okręgowego w Rzeszowie;
Plan Miasta Rzeszowa koniec XIX wieku, zbiory prywatne;
F. Kotula, Tamten Rzeszów, czyli wędrówka po zakątkach i historii miasta, Rzeszów 1997;
Sz. Morawski, Pobitna pod Rzeszowem. Powieść prawdziwa z czasów konfederacji barskiej z roku 1769, Rzeszów 1924;
S. Zabierowski, Rzeszowskie pod okupacją hitlerowską, Warszawa 1975;
Encyklopedia Rzeszowa, red. J. Draus, G. Zamoyski, Rzeszów 2011;
Rzeszów między wojnami. Opowieść o życiu miasta 1918-1939, Łódź 2016.;
B. Kaczmar, Rzeszów miastem COP, „Biblioteka Rzeszowska”, z. 11, 2001 r.;
Z. K. Wójcik, Z dziejów Rzeszowa 1935-1939, Rzeszów 1994.
